عدمی بودن شر

امروزه مسأله شر بسیار مهم شده است و برخی آن را به عنوان دلیلی بر عدم وجود خداوند تلقی کرده اند. اما به این اشکال که شروری در جهان هستند و این شرور با علم یا قدرت یا خیر خواهی خداوند سازگار نیستند دو گونه جواب اصلی داده شده است:

دو جواب به مسأله شر

جواب اول (که منسوب به افلاطون است)می گوید شر عدمی است و جواب دوم (که منسوب به ارسطو است)می گوید شر وجود دارد. جواب اول در سنت غربی جایگاهی ندارد و عمدتاً جواب دوم را با تقریر های مختلف قبول کرده اند. 

نقد جواب دوم به مسأله شر

اما اگر شر وجود داشته باشد اشکالی که  بوجود می آید اینست که :

بر اساس اینکه علت و معلول باید سنخیت داشته باشند (و سنخیت هم امری بدیهی است) امکان ندارد از موجودی که خیر محض است شر صادر شود. ولو آن شر کم باشد. همچنین به بیان دیگر می توان گفت که بر اساس قاعده "الواحد لایصدر عنه الا الواحد"  امکان ندارد دو چیز (خیر و شر) از یک موجود صادر شود. اینکه گاهی بیان شده است شر قلیل بهتر از  شر کثیر است و خداوند هم بهتر را انتخاب کرده است صحیح نیست زیرا در اینجا آن چیزی که باعث اشکال می شود اصل وجود هر نوع شری است چه قلیل باشد و چه کثیر. 

برای قبول این مسأله که شر عدمی است باید به این توجه کرد که ما در جهان تنها موجوداتی درک می کنیم. این ما هستیم که اسم برخی را شر و اسم برخی را خیر می گذاریم.